Η ιστορία του φυσικού αερίου ταυτίζεται με την ιστορία του πλανήτη μας και ανάγεται σε πολύ μακρινούς χρόνους. Συνήθως συναντάται εκεί όπου βρίσκεται πετρέλαιο, γιατί οι γεωλογικές συνθήκες που συντελούν στη δημιουργία του πετρελαίου είναι ευνοϊκές και για τη δημιουργία του φυσικού αερίου.  Ενδείξεις για διαρροή της συγκεκριμένης φυσικής μορφής ενέργειας έχουν βρεθεί μεταξύ 6000 – 2000 π. Χ. στις χώρες Ιράν – Ιράκ, καθώς επίσης και στην Κίνα το 900 π. Χ. περίπου, όπου ανοίχθηκαν φρέατα και το αέριο μεταφερόταν με αγωγούς από ξύλο μπαμπού. Στην Ευρώπη βέβαια αυτά τα επιτεύγματα ήταν τότε άγνωστα και το φυσικό αέριο δεν χρησιμοποιήθηκε παρά το 1659 μ.X στην Αγγλία. Ανακαλύπτεται το 1670 το αέριο από απόσταξη ανθράκων (ανθρακαέριο – φωταέριο), το οποίο όμως άρχισε να χρησιμοποιείται το 1790, διότι ήταν πιο εύκολη η μεταφορά, η αποθήκευση και η χρησιμοποίησή του σε μηχανές εσωτερικής καύσης και στο φωτισμό των δρόμων και των σπιτιών. Εν συνεχεία, ο Ιταλός Α. Volta κάνει λόγο για τον «εύφλεκτο αέρα των βάλτων» στην λίμνη Maggiore κι έπειτα ο Spallanzani προτείνει τον όρο «φυσικό αέριο», ανιχνεύοντας τις φυσικές και χημικές του ιδιότητες. Το 1821 η πόλη Φριντόνια στην περιφέρεια της Νέας Υόρκης φωτιζόταν ήδη με φυσικό αέριο, αλλά η χρήση του εξακολουθούσε να είναι περιορισμένη, γιατί δεν είχε επινοηθεί τρόπος για τη μεταφορά του σε μεγάλες αποστάσεις και έτσι, επί έναν αιώνα, το φυσικό αέριο παρέμενε στο περιθώριο της βιομηχανικής εξέλιξης, που βασίστηκε στον άνθρακα και το πετρέλαιο. Σήμερα αποτελεί το πιο φιλικό προς το περιβάλλον ορυκτό καύσιμο και παγκοσμίως οι έρευνες επιταχύνονται για την κατάλληλη χρησιμοποίησή του, αποτελώντας ένα σημαντικότατο όχημα για την απανθρακοποίηση του περιβάλλοντος.